COLUMN – Meer bijwerkingen dan oplossing voor de kwaal

Minister Mona Keijzer heeft een voorstel gedaan om permanente bewoning van recreatiewoningen op vakantieparken in Nederland te legaliseren, voornamelijk als tijdelijke oplossing voor de woningnood.

Gemeenten moeten permanente bewoning op vakantieparken toestaan voor een periode van tien jaar, gerekend vanaf de inwerkingtreding van de regelgeving (vermoedelijk in 2026). Na acht jaar wordt geëvalueerd of de regeling nog nodig is. Als dat niet het geval is, kunnen gemeenten na tien jaar weer zelf beslissen over permanente bewoning

Mensen die op of vóór 16 mei 2024 al permanent op een vakantiepark woonden, mogen daar blijven. Dit geldt alleen voor bestaande situaties. De datum is willekeurig gekozen, althans heeft vermoedelijk te maken met het tijdstip waarop de motie om permanente bewoning te legaliseren, door BBB-kamerlid Marieke Wijen-Nass is ingediend.

Permanente bewoning blijft in principe in strijd met recreatieve bestemmingsplannen, maar de instructieregel verplicht gemeenten om uitzonderingen toe te staan voor bestaande bewoners.

Doel: Het bieden van rechtszekerheid aan ongeveer 60.000 geregistreerde bewoners (en mogelijk meer) van recreatiewoningen, die vaak geen alternatieve woonruimte kunnen vinden vanwege de woningnood

Te beginnen bij de belangrijkste overweging van de minister, een oplossing voor de woningnood. Ongeveer 450.000 woningen komt Nederland tekort en de minister zadelt de branche op met een vage oplossing die slechts 60.000 (of iets meer) geregistreerde bewoners rechtszekerheid biedt? Welke rechtszekerheid bedoelt de minister hier eigenlijk als tegelijkertijd permanente bewoning in strijd blijft met de recreatieve bestemming. Iedereen (behalve de minister) kan bedenken wat de uitkomst is van de evaluatie na 8 jaar. Het woningtekort is onverminderd groot, alles blijft zoals het was en na tien jaar zoeken gemeenten (en ondernemers) het verder maar uit. Voor parkeigenaren en bewoners geldt dat zij bij verkoop in eindeloze juridische procedures belanden. Want opzegging leidt zonder twijfel tot lange procedures over vermeende huurbescherming wegens jarenlang woongenot met goedkeuring van de minister. Niet alleen voor bestaande bewoners, uitzonderingen vormen de regel. We zien dit nu al op vakantieparken waar jarenlang permanente bewoning met actieve medewerking van gemeenten is gedoogd. Opzegging van een (al of niet met recronvoorwaarden) huurcontract van recreatieve grond gaat niet zonder slag of stoot.

Al meer dan tien jaar werken ondernemers en gemeenten samen in programma’s om maatwerk te leveren via Vitale vakantieparken. Hierdoor kan maatwerk geleverd worden en kunnen vakantieparken zonder recreatief toekomstperspectief transformeren naar reguliere woonwijken waar het kán.

Het nieuwe beleid doet feitelijk afbreuk aan dit bewezen initiatief en zorgt voor verdere vervaging van de grens tussen recreatie en wonen met alle gevolgen van dien. Een onwenselijke situatie waardoor Brancheorganisatie HISWA-RECRON en parkeigenaren kritisch zijn, omdat permanente bewoning de toeristische functie van parken kan ondermijnen.

Wanneer we kijken naar de reacties onder diverse artikelen in de media blijkt dat het vaak de bewoners op vakantieparken zijn die de maatregel toejuichen. Vermoedelijk vanuit de algemene gedachte dat de bewoning dan gelegaliseerd is en mogelijk hun object in waarde stijgt. Niets zal minder waar blijken als door toekomstige jurisprudentie ook deze mensen in de kou blijven en de minister elders een post bekleed zonder verdere verantwoording te hebben hoeven afleggen. Symboolpolitiek at it’s best.